Неизграден однос кон ликовната уметност

Иако Друштвото на ликовните уметници во Штип постои 45 години, третманот на ова здружение и на неговите членови не е на она ниво кое го заслужува, можеби дел од вината сносат и самите членови но најповеќе културните и општествените институции.Како и минатата така и годинава уметниците се пожалија дека се оставени сами на себе, кога треба да се организира Традиционалната годишна изложба, на која годинава освен претставникот на ЛС, кој ја отвори изложбата другите претставници на јавниот, културниот и политичкиот живот во градот ги немаше. Министерството за култура порано го финансираше каталогот за изложбата на ДЛУШ, но веќе неколку години не доделува средства ни за тоа, правдајќи се дека финансира проекти, а замижува на нетранспарентното финансирање на некои излоорниотжби, во институциите преку кои конкурираат уметниците. За реализација на Годишната изложба,ДЛУШ е приморано со барање да се обрати до Комисијата за култура при ЛС, а за други активности нема свои средства.Институциите во градот не покажуваат поголем општествен интерес и ангажман околу активностите и потребите на ДЛУШ. Според некои уметници сето тоа се должи на неодговорниот и несериозен пристап и однос кон современото ликовно творештво особено од сопствена домашна продукција. Несериозноста кон презентацијата на нечие творештво оди дотаму  што освен на свеченото отворање со малкумина заинтересирани, галеријата во работниот термин, за времетраење на изложбата, најчесто е затворена, поради немање стручно лице-кустос.
   Клучните установи што треба да ја третираат домашната ликовна уметност, како да се замрени. Односот, полн со респект, кон штипските ликовни творци заслужува поголема почит, грижливост и подршка, не само декларативно туку и практично.
   Штип, кој беше првиот град на културата и се декларира за регионален културно-образовен центар, иако има голем број ликовни уметници, нема своја ликовна колонија и сопствена ликовна продукација, како што имаат некои соседни градови: Велес-ДЛУВ и „Папрадишки мајстори“, Св.Николе, „Ѓуриште„ и „Славјански“, Пробиштип- „Лесново“,  Радовиш, Струмица итн, па кога има потреба од ликовна изложба, Заводот-Музеј, Уметничката галерија и Центарот за култура, ги позајмуваат овие изложби од национален карактер, наместо да оформат свои сопствени ликовни збирки.