Границите на уметноста

„Низ уметноста се провлекува извесна поврзаност,исто потекло.Ако погледаме некој мајстор, сеогаш ке најдеме дека тој се користел со некое дело од своите претходници и дека тому со тоа постанал голем.Луѓето како Рафаел не растат од земја.Тие се потпираат на антиката и на најубавите нешта кои пред нив биле создадени...Во уметноста никој не сака да ужива во тоа што е веќе создадено, туку секој сака и сам да твори, но многу млади сликари никогаш не би зеле кист во рака ако доволно рано сфатиле што создал мајстор каков што бил Рафаел...Поетот не треба да настојува да биде сликар, туку да го репродуцира светот со зборови... Така сликарот треба да ги разликува предметите, бидејќи во неговата струка иде и тоа да знае што треба, а што не треба да слика..Не треба строго и ситничарски да просудуваме за сликаревиот потез на четката.. Уметникот мора веродостојно да ја претставува природата, во детали, тој не смее самоволно и произволно ништо да менува, бидејќи тоа го нарушува вистинскиот карактер на природата. Но во повисоките сфери на уметничка постапка, во која некоја слика станува вистинска слика, тој има поголема слобода и може да помине на фикции... Ликовната уметност има предимство што е чисто од објективна природа и што нас не привлекува кон нејзе и без да ги жестоко побудува нашите чувства.“ Гете /1827/